Τα φύλλα και το παράθυρο, το λάθος εγώ.
Ψυχώσεις κι άλλα σκατά, αυτά που πρέπει να κάνει κανείς για τον εαυτό του για να είναι ελεύθερος, ίσως. Τα λόγια που δεν λέγονται, τα δέντρα που έχω στο κεφάλι, το γαμημένο ραδιόφωνο κι η ευτυχία.
Κάποτε αναρωτιέμαι για τις επιλογές μου.
Ποιος διάολος φυσάει κάποια ιδέα στο μυαλό; Τί είναι ανάγκη να ειπωθεί, ποιος νοιάζεται για το μέλλον της ανθρωπότητας και ποιος είναι ανθρωπότητα από `μας;
Πρέπει να γελάμε, να σκεφτόμαστε αισιόδοξα; Ποιο έγκλημα τιμωρείται, ποιο χαμόγελο νικάει το βαθύτερο πόνο, γιατί πονάει κάποιος όταν έχει ό,τι πόθησε κάποτε;
Ξέρω μια κοπέλα που πάλεψε τον καρκίνο μια στιγμή. Τί απέγινε μετά;
Ένας γέρος λέει να γράψω για τον κύκλο της ζωής.
Έρωτα, οικογένεια, θάνατο και πάλι απ’ την αρχή.
Περνάω δίπλα από τα σπίτια στους δρόμους, κρυφοκοιτάω τις γριές που ταΐζουν ένα σκύλο,
μια γυναίκα που πλένει τ’ αυτοκίνητό της, ένα ξένο που κλαίει καθώς τον βαστάνε δυο φίλοι του.
Προσπαθώ να μυρίσω τον απόηχο της αύρας του, μήπως ανακαλύψω την αιτία της οδύνης του.
Κι έπειτα εκείνη η σκέψη πως πρέπει ν’ αγαπήσω πάλι τους δικούς μου ανθρώπους
για να νιώθω πως έχω πατρίδα, μια δική μου μέρα μια άκαρδη φοβισμένη, να τη βρίζω να τη φτύνω.
Σαν χαλασμένος δέκτης, σαν μανιασμένη ορχήστρα που τυραννάει το χρόνο
σαν καραμέλα που συνθλίβεται κάτω από λιμασμένα σαγόνια...