Πόλη που στα μαύρα έχει ντυθεί
έγινες πατρίδα μου κι εσύ.
Από το Βαρδάρη μέχρι το Ντεπό
νιώθω να με λιώνει το μπετό.
Κι οι παλιοί μου φίλοι
χάθηκαν κι αυτοί
γίναν σιδερένιοι ουρανοί.
Μάνα Θεσσαλονίκη
πως να σε σώσω, πως να σωθώ.
Γέρνω στην αγκαλιά σου
και στο χαμό σου σ’ ακολουθώ.
Μοιάζεις με εικόνα μαγική
που σε φέρανε βόλτα οι καιροί.
Στους μεγάλους δρόμους ψάχνω να σε βρω
το παλιό σου φόρεμα να δω.
Από το λιμάνι νιώθω το χαμό
νύχτα θα τη βγάζω στο σταθμό.
Μάνα Θεσσαλονίκη
πως να σε σώσω, πως να σωθώ.
Γέρνω στην αγκαλιά σου
και στο χαμό σου σ’ ακολουθώ.