Amiko mia lacas, sed sekretas la kial'
Li ploras dum la nokto, cerbumas dum la tag'
Li tenas la rideton ĉiutage en labor'
Kaj diras al neniu pri la sent' en sia kor'
Sed en la dormoĉambro rigardante al spegul'
Li vidas la profundon de la tim' en la okul'
Helpu min, mi volas for de tiu sento
Vidu min, mi staras sola tie ĉi
Respondu min, ĉu iam venos la momento
kiam mi vidas la bluan ĉielon super mi
Li sidas en silento, apud li senhoma seĝ'
Li rigardas trafenestre al la falanta neĝ'
La vivo ne ŝanĝiĝas, ĝi persiste iras plu
Ondante tra la tempo kun impet' en sia flu'
Sed iam li eĉ kredis, ke li venis al la fin'
Kiam ploris li feliĉe en la brakoj de knabin'
* * *
Li kuras sur la stratoj lumigataj de la lun'
La pensoj ĉirkaŭflugas kiel pigoj en aŭtun'
Ĉu devas mi mensogi aŭ rakonti pri la ver'
Ĉu mi agu laŭ la sentoj, ĉu mi fajfu pri fier'
Sed kion ajn mi faras, tamen samas la efik'
Ke ĉiukaze faros mi malbonon al amik'