Είναι ο ήχος της βροχής που τρέχει σκυφτός,
είναι ο χώρος στη κάρδια που έχει μείνει κενός.
Είν’ τα όνειρα τ’ απλά που με γυρίζουν στα πάλια,
είναι κάτι τ’ απαλό που δε νιώθουμε πια.
ειν’ τα λόγια που μου λές ένα αστείο φτηνό
ειν’ οι πράξεις σου γυμνές και δε θέλω να δώ.
Ειν’ ο ρόλος σου ακριβός και θέλω να μείνω εδώ,
μα πρέπει να `χω λεφτά για να γίνω καλά
να σε ξαναυποστώ.
Είναι ο ήχος της οργής, που μου παίρνει τ’ αυτιά,
η κουλτούρα σας αυτή που σιχάθηκα πια.
Οι ανώδυνες θυσίες που θα επικαλεστεί
ένας κόσμος που μεθάει και κλείνει τα μάτια
μπρός σ’ αυτό που `χει φτιάξει.
Ειν’ ο ήχος της βροχής.
Είν’ ο ήχος της βροχής που σπάει τη σιωπή,
ειν’ ο χτύπος στη καρδιά που είναι πάντα εκεί,
είν’ η γεύση της ζωής αυτό που θα μας προκαλεί.
Είναι η χώρα μας μικρή μα κάτι καινούριο πάλι εδώ θα συμβεί.