Οι άνθρωποι είναι ένα απέραντο κενό
με αυταπάτες που νομίζουν για ζωή
Οι άνθρωποι είναι ένα άψυχο μυαλό,
οφθαλμαπάτες τους γεμίζουν την ψυχή
Φώναξε, νιώσε, πίστεψε, ξύπνα
Με ματωμένα, γαμημένα και κομμένα φτερά
πέφτουν πάντα στο κενό, πέφτουν στο πουθενά
Νομίζουν είναι μονάχα μια ιστορία
όμως οι ίδιοι πεθαίνουν στην ανία
και κάποιες νύχτες θυμούνται τη ζωή τους
προσποιούνται πως πέθανε μαζί τους
Κλείσου και ζήσε στην αναισθησία
ώσπου να νιώσεις την ουσία
μα όταν γνωρίσεις την αλήθεια
θα ζήσεις για τα παραμύθια
Με ματωμένα φτερά...
Τώρα στο χέρι έχω το όπλο και γελάω
Βλέπω ανθρώπους που ήδη έχουν πεθάνει
Κλείνω τα μάτια μου, στοχεύω και ξεσπάω
μ’ ένα τρόπο που οι άλλοι μου `χουν μάθει