Υπάρχει τρόπος να χαϊδέψει το φως τα περήφανα χείλη
υπάρχει χρόνος ν’ αγγίξει η ζωή την περίσσια στιγμή.
Ο άδειος χώρος να γεμίσει εκεί που χωλαίνει η μνήμη,
ο έρωτας να ’ναι τοξότης στη μάχη! Ν’ αδειάσει η σκηνή.
Μπορεί η ανάγκη να γίνει φωτιά στα άστεγα στέκια
σαν πρωτοβρόχι το πάθος στην άμμο να γίνει δροσιά
η μυρωδιά των ανθρώπων ιδρώτας που ποτίζει τα χέρσα
η μαύρη κόγχη για κείνους που φεύγουν γαλάζια φωλιά.
R
Υπάρχουν όνειρα που εύκολα τραβάνε μαχαίρι
είναι παλάμες που ματώνουν ν’ ανοίξουν περάσματα
άγουρα στήθη σκληραίνουν μα δεν τ’ άγγιξε χέρι
ήρεμοι άνδρες ακούραστα στηρίζουν χαλάσματα.
Υπάρχει τρόπος η αλήθεια ν’ αθωώσει τ’ ανήθικα χάδια
και σαν κορίτσι η γαλήνη ν’ αστράφτει στα άσπρα μαλλιά
οι ιερείς της χλιδής να χωρέσουν σε μαύρα σκοτάδια
τα δάκρυα, ήρεμη λίμνη, θα συγχωρέσουν τα κρύα φιλιά.
Μπορούν οι πλάτες με θάρρος ν’ αποφεύγουν τον τοίχο,
οι προσευχές ξεχασμένες να πίνουν σ’ αδειανά καπηλειά
γριές σειρήνες να χάσουν για πάντα τον μαύρο τους ήχο
άδειοι οι καθρέφτες θα μείνουν. Θ’ ανοίγει συνεχώς η θηλιά.