Να μην τη νιώσω την πληγή σου,
μη με πλανέψει το φιλί σου,
λένε να φύγω βιαστικά,
μετά θα λέω εγώ τραγούδια
για ξεχασμένα αγγελούδια
που’ ταν διαβόλοι πιο παλιά.
Μα εγώ διαλέγω το φιλί όσο και να τρομάζει,
πώς ν’ ανταλλάξω τη ζωή με κάτι που της μοιάζει,
πώς ν’ ανταλλάξω τη ζωή με κάτι που της μοιάζει.
Να μη σε σκέφτομαι μαχαίρι
και η αφή να μη σε ξέρει,
λένε να φύγω, να σωθώ,
μετά θα λέω απωθημένο
ήταν της μοίρας μου γραμμένο
στην απουσία σου να ζω.
Μα εγώ διαλέγω το κορμί όσο και να παλιώνει,
πώς να το σβήσω πριν το δω, κερί γυμνό να λιώνει,
πώς να το σβήσω πριν το δω, κερί γυμνό να λιώνει.
Μην προσκαλέσεις τη φωτιά,
παραμονεύει πυρκαγιά,
λένε, στην κάθε φλόγα,
μ’ αν γεννηθείς αητού ψυχή
φτιάχνεις φωτιά κι απ’ τη βροχή
και ουρανό από χώμα.
Εγώ διαλέγω τη φωτιά όσο και να με καίει,
πώς να μερέψω το θεριό που με κοιτά και κλαίει,
πώς να μερέψω το θεριό που με κοιτά και κλαίει.
Μα εγώ διαλέγω το φιλί όσο και να τρομάζει,
πώς ν’ ανταλλάξω τη ζωή με κάτι που της μοιάζει,
πώς ν’ ανταλλάξω τη ζωή με κάτι που της μοιάζει.