Παραισθήσεις έχω κι άλλο δεν αντέχω
πάλι περπάτησες και χθες κοντά στη μοναξιά μου
είσαι μια ουσία μεσ’τη φαντασία
εικόνα καταστροφική που καις τα όνειρά μου
Την έξοδο κινδύνου αναζητώ μακριά να φύγω
μα όπου κι αν τρέξω να κρυφτώ
πάλι ξανά στη αγκαλιά σου καταλήγω
Κι αν δεν αντέχω άλλο πια να υπομένω
της αγάπης το μαρτύριο
σ’ένα ποτήρι θα σε πιω κι ας ξέρω πια
πως είσαι σκέτο δηλητήριο
Παραισθήσεις έχω μεσ’τους δρόμους τρέχω
και η ζωή μου πια κυλά σε φόντο γκρίζο
σαν σκηνή σε έργο που όλο σε αποφεύγω
μα πάντα δίπλα μου σαν σκιά
συνέχεια σ’αντικρίζω