Μου λες, πως κάθε νύχτα ξαγρυπνάς
σε άδειο όνειρο γυρνάς απελπισμένος
και πριν χαράξει, χίλια ψέματα μετράς
σε χείλια που εζησες μ’ αγάπη κολασμένος.
Μου λες, πως κάθε νύχτα τριγυρνάς
στ’ άδειο δωμάτιο τρεκλίζεις μεθυσμένος
κι είναι μαχαίρι για αγάπη να μιλάς,
στα κρύα μάτια της βουλιάζεις σα χαμένος.
Στο πλάι της, τις νύχτες περπατάς
στα μάτια σου τα σύννεφα δακρύζουν
και βρέχει ο ουρανός σαν τη ρωτάς
ποιά χέρια όταν ξυπνάει την αγγίζουν.
Βραδυάζει και τον πόνο σου κεντάς,
άσπρο πουκάμισο φοράς να σε γνωρίζουν
και μες τη νύχτα τραγουδάς,
άσωτοι έρωτες ακούν, μα δε γυρίζουν.