Το φως απ’ των θεών τη φλόγα πήρες
πυρσός στα χέρια σου ας γενεί
κι όθε διαβαίνεις, σκόρπα θείους σπινθήρες
κι’ άναβε πυρκαγιά τρανή
μες στις σπηλιές που οργιάζει το σκοτάδι
κάψε ότι γέννημα κακού
ν’ ανθίσει μες απ’ τη στάχτη του Άδη
ο φοίνικας του ωραίου και του καλού
ν’ ανθίσει μες απ’ τη στάχτη του Άδη
ο φοίνικας του ωραίου και του καλού.
Εμπρός να σκίσουμε την άγρια νύχτα
που κύκλωσε όλη τη γη
και να βοηθήσουμε άγρυπνοι τον ήλιο
με λάμψη ολόχρυση να βγει
Έλα να βγάλουμε την οικουμένη
απ’ τη σπηλιά τη σκοτεινή
υψώνοντας τη γη φωτολουσμένη
σαν άστρο που ζηλεύουν οι ουρανοί
υψώνοντας τη γη φωτολουσμένη
σαν άστρο που ζηλεύουν οι ουρανοί
Χαρά σ’ όποιον στον κόσμο αυτό παλεύει
και με καρδιά και με ψυχή
φέγγος και λούλουδα πάντα να φέρνει
και σαν φλογέρα αγάπης ν’ αντηχεί.
Χαρά για μας το στέρεο μετερίζι
το ματωμένο της καρδιάς
να στήσουμε ψηλά και ν’ ανεμίζει
το φλάμπουρο της ανθρωπιάς
να στήσουμε ψηλά και ν’ ανεμίζει
το φλάμπουρο της α, της ανθρωπιάς.
Dieser text wurde 217 mal gelesen.