Ανυπεράσπιστα τώρα πέφτουνε
μέσ’ στη λάσπη τα αισθήματα πια
κι αν σε μοιράστηκα, ξανασκέφτομαι,
έτσι είναι η ζωή τελικά.
Ανυπεράσπιστα όσα ζήσαμε,
χρόνια, όρκοι, φιλιά και στιγμές
κι εγώ που βιάστηκα, ξανασκέφτομαι (πως)
ό, τι θέλω εσύ δεν το θες, δεν το θες.
Μην πας πουθενά
και πες πως ζητάω πολλά,
μα τα λίγα δε φτάνουν, δε φτάνουν πια,
μην πας, πουθενά μην πας.
Ανυπεράσπιστα όσα νιώσαμε,
σαν πολέμου σβησμένα κορμιά
κι αν το φαντάστηκα, ένα γίναμε,
ένα σώμα, μια ιδέα, μια φωτιά.
Ανυπεράσπιστα στα χαλάσματα
τώρα πες να φυλάξω ή να βγω
κι αν σε μοιράστηκα, ούτε νοιάστηκα
αν μ’ αγάπησες όσο εγώ, κι απορώ.
Μην πας πουθενά
και πες πως ζητάω πολλά,
μα τα λίγα δε φτάνουν, δε φτάνουν πια,
μην πας, πουθενά μην πας.