Ο αδερφός του καθένα
έτσι αναπάντεχα φεύγει απ’ το ψέμα,
το ψέμα που μας μεθάει,
όταν περνώ από οικοδομές
κι ακούω τραγούδια λαϊκά, η καρδιά μου σπάει.
Ένα ατύχημα είν’ η ζωή,
μια σκαλωσιά, ένα γιαπί,
ένα τραγούδι η αφορμή
κι ανοίγει στο μυαλό ρωγμή,
κύματα ανάστροφα ξεσπούν
και με χτυπούν, και με χτυπούν.
Κύματα που ξεσπάτε δυνατά και με γυρνάτε
σε ποια λιμάνια μυστικά,
της θάλασσας που μέσα μου βογγά
με σεργιανάτε.
Κύματα, κύματα, κύματα, κύματα.
Σαν παφλασμός να αντηχεί
μες στο ζεστό μου το κορμί,
λύνει ο βαρκάρης το σκοινί
ο αδερφός αναχωρεί,
σαν ένα αστέρι φεγγοβολά
τώρα η ψυχή στα πέλαγα.