Είσαι μια πέτρα στην άκρη του δρόμου
κι είμαι παιδί κουρασμένο στον ίσκιο σου
μοιάζεις με λέξη που φτιάχνει τον κόσμο
κι εγώ σταγόνα που βρέχει τα χείλη σου
Μάγισσα Κίρκη πού με πας
σε ποια γωνιά μ’ αφήνεις και με σβήνεις
έχω ξεχάσει τι ζητώ
ζω στο δικό σου κόσμο κι απορώ
Παίζεις στα ζάρια τη μαύρη χαρά μου
μα περιμένω βουβός στο κατώφλι σου
έρχεται η νύχτα και φέγγεις μπροστά μου
σαν ναυαγός κολυμπάω στο σεντόνι σου
Μάγισσα Κίρκη πού με πας
σε ποια γωνιά μ’ αφήνεις και με σβήνεις
έχω ξεχάσει τι ζητώ
ζω στο δικό σου κόσμο κι απορώ