Βράδυ και φουρτούνα στο Θερμαϊκό.
Ο φάρος στο Ποσείδι αχνοφαίνεται,
το κύμα αφρισμένο πρωτοδεύτερα
και το μπουρίνι απάνω του να κρέμεται.
....άραγε οι δικοί μου όταν πρωτόρθανε,
βλέπανε για ν’ αρμενίζουνε τους ίδιους φανούς;
Χιλιοβασανισμένοι ναυαγοί της Ιστορίας,
ένα καΐκι πρόσφυγες σε νέους ουρανούς.
Ο κάβος της Επανωμής θέλει προσοχή,
η άμμος του σε περιμένει να κολλήσεις.
Της Πύδνας το λιμάνι δεν φυλάει απ’ τους καιρούς
και είναι πια το Τσάγιεζι μακριά για να γυρίσεις
....φέρνω στο νου μου την εικόνα του...
το χώμα του Χαρμάν κιοϊ με δάκρυα ποτισμένο,
να σειέται απ’ τους λεβέντικους ασίκικους χορούς
κι από τα τραγούδια που τους έδιωχναν τον πόνο.
Δυο αναλαμπές η Τούζλα, τρεις ο Βεσπασιανός,
σου δείχνουν τα ρηχά, τους βλέπεις δίχως κόπο,
κι ο φάρος της Καβούρας απ’ αντίκρυ κόκκινος
μπαίνοντας στον μητρικό της Σαλονίκης κόλπο.