Κατάρα να `χεις από μένα
που μ’ έκανες και πίστεψα σε σένα
και όταν είδες πως σ’ αγάπησα στα αλήθεια
μ’ άλλον έφυγες και μ’ άνοιξες πληγές στα στήθια
Η κατάρα μου να δέρνει τη σκιά σου
και εφιάλτες να σε παίρνουν στα όνειρα σου
τα σημάδια, οι πληγές μου να σε ζώνουν
και τα μάτια σου ποτέ να μη στεγνώνουν
Πόσο, γελάστηκα, αχ πόσο
σε εσένα την αγάπη μου να δώσω
μα συνείδηση δεν είχες κατά βάθος
παρ’ την κατάρα μου και εγώ θα ζω μοναχός
Η κατάρα μου να δέρνει τη σκιά σου
και εφιάλτες να σε παίρνουν στα όνειρα σου
τα σημάδια οι πληγές μου να σε ζώνουν
και τα μάτια σου ποτέ να μη στεγνώνουν