Επτά η ώρα το πρωί,
με μια πληγή που αιμορραγεί
κοιτώ τα τρένα.
Φεύγουν εκείνα βιαστικά,
άδεια βαγόνια σκοτεινά,
μοιάζουν με μένα.
Μέσα μου ο κόσμος μια σταλιά
και ό,τι θυμάμαι με πονά,
με πάει πίσω.
Τσιγάρο ανάβω και ζητώ
μια απάντηση να βρω,
να μην λυγίσω.
Πού με πας, καρδιά μου, πού με πας;
Τι φοβάσαι και δε μου μιλάς;
Όλες μου οι νύχτες μια διαδρομή
Πώς να επιστρέψω αν δεν είσαι εκεί
αν δεν είσαι εκεί
Επτά η ώρα το πρωί
Τι να μου κάνει μια στιγμή,
που δε μου φτάνει;
Ζω τη δική μου συννεφιά
κι ούτε ένας ήλιος πουθενά
να με ζεστάνει.
Αφηρημένος και σκυφτός
ο ίδιος μου ο εαυτός
σε ένα αστείο.
Και στο δικό μου το μυαλό
ένας χειμώνας δυνατός
αυτό το αντίο.