Μες της αγάπης σου τον παγωμένο δρόμο
γλιστράω πέφτω και χάνω ότι έχω
γιατί ερωτεύτηκα το λιγοστό σου χρόνο
κι αυτό το λίγο που μου δίνεις δεν αντέχω
Κάνω ταξίδια με ιπτάμενα πατίνια
ψάχνω να βρω στον ουρανό τις απαντήσεις
θυμάμαι μου `πες μέσα σ’ όλη μας τη γκρίνια
αν μοιάσω λίγο με τον ήλιο θα γυρίσεις
Και τώρα φίλος μου έχει γίνει πια ο ήλιος
τον καλοπιάνω να μου δώσει λίγη λάμψη
μα αν πλησιάσω πιο κοντά του θα με κάψει
και αν μ’ άδεια χέρια φύγω εσένα θα πειράξει
είμαι λοιπόν σε μία φάση αυτοθυσίας
για της αγάπης σου τ’ ανόητα τερτίπια
και έχω με σένανε την ίδια απορία
πόσο αξίζει η ατόφια μας αλήθεια
Να γυρίσεις πια στα χέρια μου κοντά δροσιά γλυκιά
γιατί εκεί ψηλά η στρογγυλή φωτιά σε καίει αργά