Φεγγάρι μου ολόγιομο
τη νύχτα ετούτη λιώσε
και τη μεγάλη θάλασσα
ασήμι ολούθε στρώσε
Ασήμωσε και το γιαλό
το μαργαριταρένιο
που σμίγει ο πόνος κι η χαρά
στο κύμα τ’ αφρισμένο
Κι όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού
ν’ ανάψουν πυροφάνι
κι αν μου χαρίζαν το ντουνιά
απόψε δε μου φτάνει
Μονάχα τούτη τη στιγμή
της νύχτας να μη χάσω
σαν το ποστάλι αργοπερνά
τα μάτια να χορτάσω
Μ’ ένα κοχύλι ολόλευκο
ακούω το σφυγμό σου
τα μυστικά σου θάλασσα
που κρύβεις στο βυθό σου
Με τ’ αλαφρό μουρμούρισμα
παράπονο που το `χεις
κάθε καρδιάς το στεναγμό
μονάχα εσύ το νιώθεις
Και στα πελάγη τ’ ανοιχτά
που κυβερνάν οι ανέμοι
να `χω τιμόνι σταθερό
και χέρι που δεν τρέμει
Θάλασσα μέσ’ τον κόρφο σου
να πέσω να πλαγιάσω
μη σε λιμάνι ξεχαστώ
και στη στεριά γεράσω
Κι από σοφράνο ο γαρμπής
με σπρώχνει για το νότο
σαν ξημερώσει να με βρει
το χάραμα το πρώτο
Βγάλε με κύμα στ’ ανοιχτά
βγάλε με και έγια μόλα
κι από φουρτούνα φύλαγε
φύλαγε Άη Νικόλα
Dieser text wurde 322 mal gelesen.