Περνάς στην πόρτα το κλειδί
ετούτη η πόλη μια πληγή
κόβει η αλήθεια
σα μαχαίρι ακονισμένο
κι εγώ χαμένος όπως χθες
στις πολλαπλές σου εκδοχές
έχω ξεχάσει
τι `ν’ αυτό που περιμένω
Πώς μοιάζουν όλα φυσικά
και πώς τα ζούμε βιαστικά
τυφλοί αιχμάλωτοι
του χρόνου και του τόπου
στην πολλαπλή μας φυλακή
ψάχνουμε πόρτα μυστική
κράτα το βήμα σου
ν’ ακούω την ηχώ του
Γέλα ζωή μου και αυταπάτη
πληγή που ανθίζει
είν’ η αγάπη
χαρά να δίνεις κι ομορφιά
και ας παίρνεις
δάκρυα και καρφιά
Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
πίνεις της λήθης τον καπνό
κι εγώ στο σώμα σου
δειλά ψιλαρμενίζω
ένας αστείος ιδαλγός
στα ονειρά του ναυαγός
απ’ το μηδέν
άλλη μια νύχτα ξαναρχίζω