Λόγια τριμμένα, στρογγυλεμένα,
αυτιά χαϊδεύουν, γνέφουν στ’ αστέρια,
μ’ άϋλα πνεύματα παραμιλούν
μας σπρώχνουν στ’ άδυτα και μας κερνούν
τον πανικό και τη μιζέρια
Χείλη σφιγμένα, μαρμαρωμένα.
Τα γλείφουν λέξεις και λόγια ξένα.
Μ’ έμμετρες φράσεις καθοδηγούν
σκορπούν στον άνεμο, κι όσοι τ’ ακούν
νιώθουν καλύτερα, και γίνονται ένα
Λόγια τριμμένα, βραχνάδα ζωής
στην πλάνη φωλιάζουν, σε λάμψης γιορτής
μακιγιάζ της ασχήμιας, αθέλητης γύμνιας,
λέξεις θλιμμένης ανακωχής
Σφαλίζουν κι ανοίγουν, σαν συμπληγάδες
αντιλαλούν στης ψυχής τις χαράδρες
λέξεις που γέμισαν φράσεις σιωπής
μιας σιωπής, με λέξεις χιλιάδες
Στο κρύο που απλώνει, η ζωή μου ζαρώνει
μια λέξη μου αντάρτισσα ξέμεινε μόνη
και σέρνεται αδέσποτη, ψάχνει ποιητές
γυρνάει μες στου Άδη τις καταπακτές,
δεν ανασαίνει όμως πια, δε ματώνει...
Πόθος και πάθος, πάθος και λάθος
με έρωτες γέμισα και είμαι χορτάτος
μα μες στης ορφάνιας την αποδοχή
μια λέξη σου ήταν τελεία κι αρχή
σπίθα φωτιάς, στης στάχτης το βάθος
Λόγια τριμμένα, βραχνάδα ζωής
στην πλάνη φωλιάζουν, σε λάμψης γιορτής
μακιγιάζ της ασχήμιας, αθέλητης γύμνιας,
λέξεις θλιμμένης ανακωχής
Σφαλίζουν κι ανοίγουν, σαν συμπληγάδες
αντιλαλούν στης ψυχής τις χαράδρες
λέξεις που γέμισαν φράσεις σιωπής
μιας σιωπής, με λέξεις χιλιάδες