Κατεβαίνουνε τα χρόνια σαν ποτάμια
Και μαζί τους φέρνουν φύλλα και κλαδιά
Κάτι σώματα σπασμένα σαν τα τζάμια
Και ψυχές που έχουν κολλήσει στα ξερά
Ανεβαίνουνε τα λόγια στον αέρα
Προσευχές που ψάχνουν κάποιον ν’ ακουστούν
Σαν ζωές που δεν πηγαίνουν παραπέρα
Ψάχνουν σύννεφα γερά να κρατηθούν
Ό,τι κι αν ακούσεις να πιστέψεις
Είμαι ένα αγκάθι, να πονάς
Είμαι μια πληγή για να γιατρέψεις
Είμαι ένα δάκρυ όταν γελάς.
Δεν περνάνε πια τα θαύματα εδώ κάτω
Και κανένας δεν πιστεύει σε Θεό
Πάει καιρός που το φεγγάρι ήταν γεμάτο
Κι ορκιζόμασταν σε άδειο ουρανό.
Dieser text wurde 186 mal gelesen.