Άλλη μια μέρα όπως όλες αρχίζει.
Αφήνω τ’ όνειρο μου πριν ακόμη μ’ αφήσει.
Ανοίγω τα μάτια μου χωρίς να το θέλω.
Το σχολείο μου μοιάζει ένα μεγάλο μπουρδέλο.
Έτσι προετοιμάζει για μια κοινωνία,
που θα γίνεις νταβατζής ή θα γίνεις πουτάνα
μα εγώ δεν φορώ ούτε κρατάω τα ηνία,
γι’ αυτό και δεν ανήκω σε καμία ομάδα.
Τα παιδικά μου χρόνια τελειώνουνε εδώ.
Περιμένω το κουδούνι για ν’ αρχίσω να ζω.
Κάγκελα τριγύρω φυλακίζουνε τη σκέψη.
Παλεύω για ένα όνειρο να `ρθει και να με κλέψει.
Κουρασμένα παιδιά, ορισμένα νεκρά,
κατά βάθος ζωντανά, μα δε χαλάνε τη σειρά.
Ατέλειωτες ώρες με το στόμα μου κλειστό
Έφυγε η ζωή μου και το πίνακα κοιτώ
γεμάτο με σύμβολα που μ’ άφησαν πίσω,
να λύνω σπαζοκεφαλιές μέχρι να τα φτύσω.
Μα κατά βάθος υπάρχει λόγος σοβαρός,
δεν πρέπει να μας μένει χρόνος ελεύθερος.
Γιατί τότε θα βρούμε όλα όσα μας κρύβεις
και θα σκεφτούμε τρόπους να σε κάνουμε να φύγεις.
Γιατί τότε θα βρούμε όλα όσα μας κρύβεις
και θα σκεφτούμε τρόπους να σε κάνουμε να φύγεις.
Μ’ άκου αυτά που λέω και ας μην τα υπομένεις.
Σκέφτομαι ακόμα και ας μην το περιμένεις.
Και ας μην περίμενες ποτέ πως η γενιά μας θα τη ψάξει.
Κατά βάθος ξέρεις ένα γέλιο θα σε θάψει.
Τα παιδικά μου χρόνια τελειώνουνε εδώ.
Περιμένω το κουδούνι για ν’ αρχίσω να ζω.
Κάγκελα τριγύρω φυλακίζουνε τη σκέψη.
Παλεύω για ένα όνειρο να `ρθει και να με κλέψει.