Θα σε πήρε ο άνεμος το κύμα
κι έχει μείνει απότομα τι κρίμα
στης καρδιάς το στερέωμα μια μικρή μαύρη τρύπα
και μια μέρα το ένιωσα κι από μέσα μου είπα.
Οι φίλοι δε χάνονται μονάχα κοιμούνται
τι όνειρα βλέπουν και όλο ξεχνιούνται
το πείσμα μας πάντοτε θα βγαίνει χαμένο
στου χρόνου το άπλωμα που σε περιμένω.
Κι αν πορεύομαι κάνοντας το δικό μου
μοιάζω τόσο Θεούλη μου στο διπλανό μου
ενώ μέσα μου παίζεται το μεγάλο παιχνίδι
στης καρδιάς το δικαίωμα για να γίνει στολίδι.
Αν γινόταν να πήγαιναν όλα πίσω
πριν ραγίσει η φιλία μας τότε ίσως
και `γω πια να μην ήξερα πώς και πού να γυρίσω
της καρδιάς το ξεδίπλωμα δε μαζεύεται πίσω.