Όσα σε φέρνουνε απόψε στο μυαλό μου
τόσα σε κάνανε ταξίδι στη σιωπή
για κάθε νύχτα που θα μπαίνεις στ’ όνειρό μου
θά `χω την πόρτα της καρδιάς μου ανοιχτή.
Είσαι πολύ πιο μακριά απ’ όσο θά `θελες και θά `θελα
τα δάκρυα κυλάνε στο χαρτί μου πάλι άθελα
θυμάμαι κάποια θάλασσα και κάποιο βράδυ, κι όμως
μου φαίνεται πιο σύντομος του γυρισμού ο δρόμος
με δυσκολεύει το τοπίο, με πεθαίνει ο καιρός
κάθε Σεπτέμβρη, να το ξέρεις, θα γεμίζουν όλα φως
μαθαίνω νέα σου γραμμένα σε χαρτί με τ’ άρωμά σου
πόσο θά `θελα να ήμουνα για δυο λεπτά κοντά σου.
Σε θυμάμαι και σε φαντάζομαι συγχρόνως
κλείνω τα μάτια και τώρα πια δεν νιώθω τόσο μόνος
γυρνάω πίσω σε στιγμές δίπλα σε κάποια παραλία
τώρα έχω συντροφιά κάποια παλιά φωτογραφία.
Έχω λόγους να πιστεύω πως για μένα θα γυρίσεις
χαλάει ο καιρός και η βροχή φέρνει αναμνήσεις
ένα μήνα μακριά σου όλα γκρίζα, μουντά
θέλω να ξέρεις πως με νοιάζει μόνο να περνάς καλά
φτάνει μόνο να θυμάσαι μια στιγμή κι όλα θα δεις
πως είναι στίγματα της μοίρας όσα έζησες και ζεις
νά `σαι καλά όπου κι αν είσαι, να θυμάσαι, είμαι εδώ
πάλι για σένα θα υπάρχω, μη φοβάσαι.
Όταν τις νύχτες η μοναξιά απλώνεται σαν μουσική
είσαι δίπλα μου, το νιώθω, παρουσία στη βροχή
οι σκιές συνωμοτούν να με κάνουνε εικόνα
μια ανάμνηση πνοής στις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Το μυαλό μου θολωμένο, το κορμί μου έχει παγώσει
το παρόν μου φοβισμένο, σκέψεις έχουνε απλώσει
πέρασε ο καιρός κι ούτε ένα τηλεφώνημα
το κόλλημα μεγάλωσε, δε λύνεται το πρόβλημα.
Δεν ξέρω τι κάνεις, πώς είσαι, πώς περνάς
δεν ξέρω αν σε φοβίζουν τα βράδια όταν γυρνάς
στ’ άδειο σπίτι που είναι γεμάτο αναμνήσεις
θά `μαι δίπλα σου όποια στιγμή με ζητήσεις.
Στου χρόνου την κρυψώνα μουλιάσανε οι χειμώνες
στο αγγελικό τοπίο χαλάσανε οι εικόνες
μακάρι να με ξέχασες και να μην κλαις για μένα
εξάλλου κάθε άνοιξη τα πάντα ανθισμένα.
Όμως ήθελα να είμαι κοντά σου έστω για λίγο
δεν ήθελα να φύγεις μακριά μου ή να φύγω
ένιωθα την αύρα απ’ το κορμί σου, τ’ άρωμά σου
κράτησα στιγμές που έζησα κοντά σου
φίλοι που με ξεχάσανε, λόγια μου πλησιάσανε
στιγμές μου προσπεράσανε και φτάσανε
στη φυλακή που κλείστηκα εγκλωβίστηκα
σαν το μικρό παιδί στα χέρια σου κοιμήθηκα.
Όταν τις νύχτες η μοναξιά απλώνεται σαν μουσική
είσαι δίπλα μου, το νιώθω, παρουσία στη βροχή
οι σκιές συνωμοτούν να με κάνουνε εικόνα
μια ανάμνηση πνοής στις κρύες νύχτες του χειμώνα.
ΗμερομηνίαΠεδίο διόρθωσηςΠρινΜετάΑποστολέας18.11.2012Ερμηνευτής1.
1.
Μέγας
zdoup18.11.2012ΣτίχοιΌσα σε φέρνουνε απόψε στο μυαλό μου
τόσα σε κάνανε ταξίδι στη σιωπή
για κάθε νύχτα που θα μπαίνεις στ΄ όνειρό μου
θά `χω την πόρτα της καρδιάς μου ανοιχτή.
Είσαι πολύ πιο μακριά απ΄ όσο θά `θελες και θά `θελα
τα δάκρυα κυλάνε στο χαρτί μου πάλι άθελα
θυμάμαι κάποια θάλασσα και κάποιο βράδυ, κι όμως
μου φαίνεται πιο σύντομος του γυρισμού ο δρόμος
με δυσκολεύει το τοπίο, με πεθαίνει ο καιρός
κάθε Σεπτέμβρη, να το ξέρεις, θα γεμίζουν όλα φως
μαθαίνω νέα σου γραμμένα σε χαρτί με τ΄ άρωμά σου
πόσο θά `θελα να ήμουνα για δυο λεπτά κοντά σου.
Σε θυμάμαι και σε φαντάζομαι συγχρώνως συγχρόνως
κλείνω τα μάτια και τώρα πια δεν νιώθω τόσο μόνος
γυρνάω πίσω σε στιγμές δίπλα σε κάποια παραλία
τώρα έχω συντροφιά κάποια παλιά φωτογραφία.
Έχω λόγους να πιστεύω πως για μένα θα γυρίσεις
χαλάει ο καιρός και η βροχή φέρνει αναμνήσεις
ένα μήνα μακριά σου όλα γκρίζα, μουντά
θέλω να ξέρεις πως με νοιάζει μόνο να περνάς καλά
φτάνει μόνο να θυμάσαι μια στιγμή κι όλα θα δεις
πως είναι στίγματα της μοίρας όσα έζησες και ζεις
νά `σαι καλά όπου κι αν είσαι, να θυμάσαι, είμαι εδώ
πάλι για σένα θα υπάρχω, μη φοβάσαι.
Όταν τις νύχτες η μοναξιά απλώνεται σαν μουσική
είσαι δίπλα μου, το νιώθω, παρουσία στη βροχή
οι σκιές συνομοτούν συνωμοτούν να με κάνουνε εικόνα
μια ανάμνηση πνοής στις κρύεσ κρύες νύχτες του χειμώνα.
Το μυαλό μου θολωμένο, το κορμί μου έχει παγώσει
το παρόν μου φοβισμένο, σκέψεις έχουνε απλώσει
πέρασε ο καιρός κι ούτε ένα τηλεφώνημα
το κόλλημα μεγάλωσε, δε λύνεται το πρόβλημα.
Δεν ξέρω τι κάνεις, πώς είσαι, πώς περνάς
δεν ξέρω αν σε φοβίζουν τα βράδια όταν γυρνάς
στ΄ άδειο σπίτι που είναι γεμάτο αναμνήσεις
θά `μαι δίπλα σου όποια στιγμή με ζητήσεις.
Στου χρόνου την κρυψώνα μουλιάσανε οι χειμώνες
στο αγγελικό τοπίο χαλάσανε οι εικόνες
μακάρι να με ξέχασες και να μην κλάις κλαις για μένα
εξάλλου κάθε άνοιξη τα πάντα ανθισμένα.
Όμως ήθελα να είμαι κοντά σου έστω για λίγο
δεν ήθελα να φύγεις μακριά μου ή να φύγω
ένιωθα την άυρα αύρα απ΄ το κορμί σου, τ΄ άρωμά σου
κράτησα στιγμές που έζησα κοντά σου
φίλοι που με ξεχάσανε, λόγια μου πλησιάσανε
στιγμές μου προσπεράσανε και φτάσανε
στη φυλακή που κλείστηκα εγκλωβίστηκα
σαν το μικρό παιδί στα χέρια σου κοιμήθηκα.
Όταν τις νύχτες η μοναξιά απλώνεται σαν μουσική
είσαι δίπλα μου, το νιώθω, παρουσία στη βροχή
οι σκιές συνομοτούν συνωμοτούν να με κάνουνε εικόνα
μια ανάμνηση πνοής στις κρύεσ κρύες νύχτες του χειμώνα. zdoup