Αν ζούσαμε σ’ άλλη εποχή
ίσως και να `χαμε παντρευτεί
ίσως και να `χαμε ήδη παιδιά
κουμπάρο, σπίτι, πεθερικά
Ίσως να φόραγες μπικουτί
και μία ρόμπα μισάνοιχτη
να μπαίνει ο ήλιος να βλέπω το φως
να παύει ο έρως να `ναι τυφλός
Θ’ άλλαζε νόημα κι η Κυριακή
δε θα `ταν πια μελαγχολική
στην Κερατέα και στο Γραμματικό
στις σούβλες τα παλιά μας εγώ
Μα εγώ, το’ χω περάσει αυτό το στάδιο
κι είναι το σπίτι μου άδειο
βγαίνω νύχτα κοιμάμαι πρωί
κι εσύ στ’ αστέρια βλέπεις μόνο ζωδια
και της καρδιάς τα επεισόδια
προτιμάς να τα δεις στην TV
Μες στα στενά της Λιμνούπολης,
της Μέτρο Γκόλντουϊν, της Φίνος Φιλμς
ο Ντόναλντ Ντακ, ο Κλαρκ Γκέιμπλ κι ο Βουτσάς
ματαίως θα περιμένουν για μας
Τα είδη προικός τα επιπλάδικα
θα διαφημίζονται άδικα
τα photo albums θα μένουν λευκά
ρύζι θα τρώμε μόνο λαπά
Εμείς δεν ζούμε σ’ άλλη εποχή
η μοίρα μας έταξε σ’ αυτή
που ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω Θεό
κι εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ