Φωνή που βγαίνει από στόμα λυπημένο
και που δε χόρτασε της δόξας το φιλί
πλανιέται τώρα σε παράδεισο χαμένο
κι όλα τα μάταια του κόσμου αναπολεί
Την ξέρω μόνο από μια φωτογραφία
κι ίσως την είδα στ’ όνειρό μου μια φορά
μαύρα μαλλιά σαν του Θεού καλλιγραφία
κίτρινο άστρο στο λαιμό της να φορά
Σεφεραδίτικο μικρό πουλί κι αηδόνι
κανείς δε ρώτησε να μάθει το γιατί
κορίτσι ξένο στο σκοτάδι που απλώνει
ποιά δειλινά κι ακρογιαλιές αναζητεί
Ψάχνω τα ίχνη της να βρω στα πήγαινε έλα
μοναστηρίου, Κομνηνών, Καρόλου Ντηλ
μα ποιος θυμάται να μου πει γι’ αυτή τη Στέλλα
με το παράξενο επώνυμο Χασκήλ.
*Στον Ηλία Βολιότη Καπετανάκη που αναζήτησε τα ίχνη της...
Η.Κ.