Στο δρόμο τον πιο δύσκολο ανταμώσαμε
που `ναι λαχτάρα, καταπέλτης και βουνό
Στο δρόμο των συντρόφων μοναξιά
στο δρόμο που σε θέλει μες τον πόλεμο
Παλληκαρά στην ήττα, νίκη και πληγή
μέλι, βυζί, φλέβα και καρφί
γλάστρα σε χώρο φυλακής μες το χειμώνα
Κι αφού τον περπατήσαμε τον δρόμο τον πιο δύσκολο
κι ήπιαμε την ψευδαίσθηση ως τελευταία γουλιά
γίναμε άγνωστο γιατί, κι ήταν πρωί ακόμα
οι πιο άσπονδοι εχθροί του εαυτού μας
Προς μεσημέρι, λιώνοντας σαν τα κεριά
μιας πλέον μάταιης λειτουργιάς
σηκώσαμε λευκό ανακωχής
την ώρα που οι βυζαντινοί μες τ’ άμφια τους τα ζόρικα
ψέλνοντας ύμνους μυστικούς
αναζητούσαν το κακό σε διεθνείς συνωμοσίες
και στα τραγούδια μας τα ροκ
Πάνω στα ξύλα της πυράς, πιστοί πάντα στη ρώτα μας
έτοιμοι να καούμε όλοι μας
χωρίς ελπίδα επαφής με θαύμα
εδώ, στα Εξάρχεια
ήχος γλυκός ακούστηκε, η υποψία του Θεού
κάποιοι από μας το γιόρταζαν
Στο δρόμο τον πιο δύσκολο ανταμώσαμε
που `ναι λαχτάρα, καταπέλτης και βουνό
Στο δρόμο των συντρόφων μοναξιά
στο δρόμο που σε θέλει μες τον πόλεμο
Παλληκαρά στην ήττα, νίκη και πληγή
μέλι, βυζί, φλέβα και καρφί
γλάστρα σε χώρο φυλακής μες το χειμώνα