Μόνος ξανά
στην ίδια γειτονιά,
σαν ρούχο ξεχασμένο στα σχοινιά
κι η λύπη στον ακάλυπτο
σταλιά σταλιά να πέφτει.
Σώπα ψυχή. . .
Κοιμούνται οι διπλανοί.
Ερωτευμένοι, ξένοι στη σιωπή.
Στο πιο βαθύ τους όνειρο
θα με περάσουν κλέφτη.
Μα που να ψάξω
μάτια να κοιτάξω;
Να με δουν να κλάψω
ή και να γελώ.
Όσο καρδιά μου
λείπεις μακριά μου,
ξέχνα τ’ όνομά μου,
λέγε με τρελό.
Μόνη κι εσύ,
τραγούδι στη σιωπή.
Σε φέρνει η νύχτα,
φεύγεις το πρωί
και πως αντέχεις να ‘ξερα
στον ήλιο δίχως ταίρι.
Τι κι αν σου πω
ακόμα σ’ αγαπώ;
Τι κι αν σου τάξω
γη και ουρανό;
Ο έρωτας κι ο θάνατος
πηγαίνουν χέρι χέρι.