Σ’ όσους η αγάπη
προσθέτει κάτι
ο κόσμος γίνεται μικρός
κι όλα δικά τους
μ’ ένα άγγιγμά τους
τους τα χαρίζει ο Θεός.
Χωράφια ξένα
ευλογημένα
είναι γι’ αυτούς που τα πονούν
χώμα και αίμα
σαν ζυμωμένα
μοιάζουν για κείνους που μοχθούν.
Για όσους το πάθος
μοιάζει με άνθος
μια μπίλια γίνεται η Γη
στα όνειρά τους
στα σωθικά τους
την κρύβουν πάντα με στοργή.
Ούτε πονάνε
σαν κουβαλάνε
της αδικίας το σταυρό.
Καρδιάς κομμάτια
γίνονται στάχυα
μέσα στης θλίψης τον αγρό.
Dieser text wurde 335 mal gelesen.