Δρόμοι της καρδιάς και της συντροφιάς
που καιρό πια δεν τους θυμάσαι ούτε τους περπατάς,
δρόμοι με φωνή που μου λεν γιατί
τα παράπονά μου φοβάσαι μη γίνουνε θυμοί.
Δεν έχει πως ούτε γιατί,
σε θέλω πάλι πίσω,
κι αν είν’ οι δρόμοι σου κλειστοί
θα βγω να τους ανοίξω.
Δρόμοι της βροχής, άλλης εποχής
μες στα λασπωμένα σου χνάρια έτρεχες να με βρεις,
δρόμοι της σιωπής, της υπομονής
της επιστροφής τα φεγγάρια άναψαν μη χαθείς.
Δεν έχει πως ούτε γιατί,
σε θέλω πάλι πίσω,
κι αν είν’ οι δρόμοι σου κλειστοί
θα βγω να τους ανοίξω.