Τα κόκκαλά του ανάσταση γιομάτα
την κόρη του θωρούν τη μαυρομάτα
που `ναι σαράντα πέντε τώρα χρόνια
χαράς πνοή, με νύφες και μ’ αγγόνια.
Του `φερε λίγα δροσερά π’ ανθίζει
ο μόσμος τους κι ο μίσχος λουλουδίζει
άνθη που τ’ απιθώνει επά στη μνήμη
οπούθε κρένει χορτασμένη κρήνη.
Αν η ζωή του γκρέμισε τα τείχη
ωστόσο το `φερε θαρρείς η τύχη
να κατοικεί σε παραδίπλα τάφο
εκειός που του `κανε το σώμα τράφο.
Για να `χ’ η κόρη του δουλειά να κάνει·
να του ξεχορταριάσει το φεγγάρι
κι από την πλάκα του πατρός ολίγα
να βάλ’ εις Τούρκου τάφο άνθη και κρίνα.
Dieser text wurde 125 mal gelesen.