Μια χούφτα γέλιο μάζεψα, αδερφέ μου,
από όση αγάπη αντάμωσα στη γης
κι ήταν με δάκρυ ζυμωτό, Χριστέ μου,
τ’ απομεινάρι ολάκερης ζωής.
Μαύρα πουλιά στήσαν χορό στις ξέρες,
μαύρα πουλιά σκοτείνιασαν τις μέρες,
άηντες παιδιά, λαγούτα και φλογέρες,
άηντες παιδιά, να ρθούν τ’ άσπρα πουλιά.
Μια στάλα χάδι στου ορφανού τα χείλη
απ’ όσον ήλιο βρήκα στη στεριά,
κι ήταν ο ίσκιος που έχασαν οι φίλοι,
όταν πεθαίναν για τη λευτεριά.
Μαύρα πουλιά στήσαν χορό στις ξέρες,
μαύρα πουλιά σκοτείνιασαν τις μέρες,
άηντες παιδιά, λαγούτα και φλογέρες,
άηντες παιδιά, να ρθούν τ’ άσπρα πουλιά.