Με το μπουζούκι μου τη θλίψη μου περνάω
και στις χορδές του τον πόνο μου ξεσπάω.
Να σε ξεχάσω, αχ, πια δεν μπορώ.
Τα δάκρυά μου τρέχουν σαν νερό.
Άκαρδη, σκληρή γυναίκα,
είσαι άπονη ψυχή.
Μ’ έκανες να μαραζώνω
σ’ όλη μου τη ζωή, αχ.
Και το μπουζούκι μου κι αυτό είναι θλιμμένο,
αναστενάζει με πόνο το καημένο,
σαν τραγουδάω, αχ, με στεναγμό
ένα τραγούδι για το χωρισμό.
Άκαρδη, σκληρή γυναίκα,
είσαι άπονη ψυχή.
Μ’ έκανες να μαραζώνω
σ’ όλη μου τη ζωή, αχ.