Παρακαλώ σε μοίρα μου να μη με ξενιτέψεις
κι αν είν’ και ξενιτέψεις με αρρώστεια μη μου δώσεις.
Κι η αρρώστεια θέλει στρώματα, θέλει μαξελλαράκια,
θέλει και μένα στο πλευρό, και κύρη στο κεφάλι,
θέλει α(δ)ερφή πονετική κρύο νερό να φέρνει
να πίνει να δροσίζεται το βαριαρρωστημένο.
Κι είδα(ν) κι εμέ τα μάτια μου τα ξένα πως θάβγου(ν),
χωρίς λι(β)άνι και κερί, χωρίς παπά και διάκο
κι αλάργ’ από την εκκλησιά, σ’ αγριόμερο χωράφι.
Κι ήρτε καιρός του χωραφιού να το σπεροθερίσου(ν).
Τ’ άλοτρο σύρνει κόκκαλα τα σπα’ και τα σκορπίζει
κλωτσα ο ζευγάς τη(ν) κεφαλή κι εχτύπα τη στις πέτρες.