Ένας αητός, ένας αητός,
ένας αητός λαβώθηκε,
ένας αητός λαβώθηκε
μια μέρα στη φωλιά του
και την πληγή του έκρυψε
με τα βαριά φτερά του,
να μην την δουν και λυπηθούν
τα αετόπουλά του.
Τώρα πετάει χαμηλά
και κρύβεται στον ίσκιο του,
κι είναι θολό σαν συννεφιά,
το βλέμμα τ’ αετίσιο του.
Πες του γιατί, πες του γιατί,
πες του γιατί, μοίρα σκληρή,
πες του γιατί, μοίρα σκληρή,
σκότωσες την χαρά του,
δεν άφησες για να χαρεί
τον φτωχοέρωτά του,
και τώρα κρύβουν μια πληγή
τα χρυσοπούπουλά του.
Τώρα πετάει χαμηλά
και κρύβεται στον ίσκιο του,
κι είναι θολό σαν συννεφιά,
το βλέμμα τ’ αετίσιο του.