Θα `θελα να `χα γεννηθεί
σε άλλους κόσμους,
κι όχι σ’ αυτόν που `χει στοιχειά
για τροχονόμους.
Θα `θελα να `χα καπετάνιο
στο καράβι ένα Θεό
που θα δεχόταν ν’ αναλάβει.
Τα ράβε ξήλωνε,
τ’ ανθρώπινα στραπάτσα
και μια παρέα που ροκάρει
στην ταράτσα.
Τις συμφορές με κεραυνούς να αφανίσει,
να βγει μαζί μας να τα πιει
και να μεθύσει.
Θα `θελα να `μαι κάπου αλλού,
εδώ πονάω του σκοτωμού,
εδώ βουλιάζω σε ζωή δίχως ελπίδα.
Θα `θελα να `μαι ένα σκαρί,
να ταξιδέψω μέχρι εκεί
που θα φωνάξει η ψυχή βρήκα πατρίδα.
Εδώ τα πάθη μας
τα κάνανε μαντάρα,
αντί για σύννεφα
κρεμάσανε φουγάρα.
Παραδοθήκαμε στο ατάκα κι επί τόπου
και προσκυνήσαμε θεριό
αντί ανθρώπου.
Θέλω ν’ ανοίξω
μια βαθιά ρωγμή στο χρόνο,
να πέσω μέσα
και να φύγω γι’ άλλο κόσμο.
Ν’ αφήσω πίσω μου φεγγάρια αφηρημένα
που τα ρωτάς
και σ’ απαντούν σα να `ναι ξένα.