Αύγουστος ήταν του 2000 που σ’ είχα εκεί γνωρίσει
σαν ερωμένη του σ’ είχε ο ήλιος σκανδαλωδώς φωτίσει
σαν έβγαινες γυμνή απ’ τον αφρό έκοβε τ’ αεράκι
κυλούσαν οι σταγόνες πάνω σου σαν πιο αργά λιγάκι.
Ρίγησαν οι ελιές κι αναστενάξαν στου έρωτα την πάλη
οι γλάροι ντράπηκαν κι αλλού πετάξαν μα επιστρέψαν πάλι
κυλιόμασταν στην άμμο αγκαλιά σαν στο 'χα ψιθυρίσει
σου χάιδευα τις νύχτες τα μαλλιά κι είχα απ’ τη χαρά δακρύσει.
΄΄Κούφια η ώρα κι η στιγμή, ποτέ να μη σε χάσω''.
Σκεφτόμουν κι έσπευδα σφιχτά το χέρι να σου πιάσω
το χέρι να σου πιάσω.
Μα ήρθε ο χειμώνας, γκρίζα η πόλη ξέφτισε τα κορμιά μας
χλωμά τα πρόσωπα, δίχως αλμύρα, άνοστα τα φιλιά μας.
Ήτανε σ’ ένα καφέ φτηνό που μου 'πες το αντίο
σαν έφευγες μου φάνηκες πουλί κι εγώ σακατεμένο πλοίο.
Αύγουστο να 'μαι πάλι εκεί στο Κάτω Κουφονήσι
τη λάβα σου να ξαναβρώ που είχες στην άμμο αφήσει
που είχες στην άμμο αφήσει.
Μα κούφια η ώρα κι η στιγμή που σ’ είδα στ’ ακρογιάλι
σ’ άλλο αρμένιζες κορμί κι έσκυψα το κεφάλι
κι έσκυψα το κεφάλι.