Μές’ στο υπόγειο καπηλειό
τραβιέται σε μιαν άκρη
και στάζει στο ποτήρι του, του μπεκρή
φαρμακερό το δάκρυ.
Ποιος ξέρει τι τον τυραννά,
τι έχει, τάχα, και πονά
και κάθεται και κλαίει
κι ανθρώπου δεν το λέει.
Κανένανε δεν ενοχλεί,
κανέναν δεν πειράζει,
πίνει μονάχος και μεθά, ο μπεκρής
και βαριαναστενάζει.
Ποιος ξέρει τι τον τυραννά,
τι έχει, τάχα, και πονά
και κάθεται και κλαίει
κι ανθρώπου δεν το λέει.
Ο κάπελας τον συμπονά
που πίνει ξεροσφύρι,
του δίνει, όμως, βερεσέ, του μπεκρή
και γράφει τεμπεσίρι.