Η συνοικία μου δεν έχει άσφαλτο,
δεν έχει μέγαρα, ούτε και τραίνα,
η κάθε γείτονια είν’ όλο χώματα
και τα σπιτάκια της φτωχοκτισμένα,
στα καφενεία της πάντα το σούρουπο
οι νέοι κάθονται σιγομιλώντας
και τα κορίτσια της στο νυφοπάζαρο
κάνουν τις βόλτες τους γλυκοκοιτώντας.
Η συνοικία μου, η συνοικία μου,
είν η αγάπη μου, είν’ η λατρεία μου,
η συνοικία μου, η συνοικία μου,
είν η αγάπη μου, είν’ η λατρεία μου.
Η συνοικία μου δεν είναι πλούσια,
δουλεύει ο κόσμος της για το καρβέλι
και όταν έρχονται τα Κυριακάτικα
τα μεροκάματα, γλεντά όπου θέλει,
μεσ’ στην καπνίλα της απ’ τα εργοστάσια
γλυστρά ο ήλιος της και τη φωτίζει
και δίνει δύναμη με τις αχτίδες του,
την κάνει όμορφη και τη στολίζει.
Η συνοικία μου, η συνοικία μου,
είν η αγάπη μου, είν’ η λατρεία μου,
η συνοικία μου, η συνοικία μου,
είν η αγάπη μου, είν’ η λατρεία μου.
Η συνοικία μου, η συνοικία μου,
είν η αγάπη μου, είν’ η λατρεία μου,
η συνοικία μου, η συνοικία μου,
είν η αγάπη μου, είν’ η λατρεία μου.