Ήταν μια σταλιά παιδί
και γυρνούσε εδώ κι εκεί.
Κι ήταν μόνος του τα βράδια,
μόνος του μες στη βροχή
να μετράει τα σημάδια
που ’χε μες στην ψυχή.
Ήταν ο ξεριζωμένος,
μοναχός μες στη ζωή,
κι άφησε κατατρεγμένος
τη στερνή του την πνοή.
Άπονε κόσμε, μαύρη ζωή,
άπονε κόσμε, μαύρη ζωή.
Ήταν μια σταλιά παιδί
δίχως σπίτι και κλαδί,
μόνος μες στα ξεροβόρια
και την απανθρωπιά.
Απ’ τον άλλον κόσμο χώρια,
πόσο να αντέξει πια;
Ήταν ο ξεριζωμένος,
μοναχός μες στη ζωή,
κι άφησε κατατρεγμένος
τη στερνή του την πνοή.
Άπονε κόσμε, μαύρη ζωή,
άπονε κόσμε, μαύρη ζωή.