Πες τραγούδια γλυκά
που χαϊδεύουν τ’ αφτί
σαν το ποταμάκι που κυλά σοφό
και ξέρει τη μοναδική
γιατρειά για την καρδιά μου
που `χει χωριστεί.
Κι είναι η μια στο Θεό
κι η άλλη μες στο κακό
ποιος θα το φανταζόταν
πως θα `φτανε να κάμει τέτοιο φονικό
και κανένας δεν μιλάει τούτο το καιρό
Τι να πει και η κόρη
με στα μαύρα κλαίγει
έχασε τον άντρα μόλις που φτάσε σαράντα
από πιστολιά
του πατέρα της η σφαίρα έβγαλε φωτιά.
Τώρα μες στη στενή
για να εκτίσει ποινή
μια ολόκληρη ζωή χαμένη
περιμένει μέσα στο κελί
τι τραγούδια να σου γράψω
δόλια μου ψυχή.
Dieser text wurde 169 mal gelesen.