Η νύχτα αυτή είναι ίδια σαν όλες τις νύχτες,
στο άδειο κρεβάτι τη σκέψη μου εσύ τυραννάς,
τις ώρες μετρώ και μιλάω με τους λεπτοδείκτες,
για σένα έχω γίνει θυσία μα εσύ το ξεχνάς,
κι η αγάπη σου βραχνάς.
Και με του τοίχου το ρολόι
αρχίζω το κουβεντολόι ως το ξημέρωμα
η θύμησή σου με πονάει
και κάθε ώρα που περνάει, ω, ω, ω, είναι μαχαίρωμα.
Αυτός ο καημός δε μ’ αφήνει τα μάτια να κλείσω,
και μες στο σκοτάδι τον ίσκιο σου ψάχνω να βρω,
ψυχή δεν υπάρχει εδώ και με ποιον να μιλήσω
εσύ έχεις φύγει και μοιάζει το σπίτι νεκρό,
θλιμμένο και πικρό.
Και με του τοίχου το ρολόι
αρχίζω το κουβεντολόι ως το ξημέρωμα
η θύμησή σου με πονάει
και κάθε ώρα που περνάει, ω, ω, ω, είναι μαχαίρωμα,
είναι μαχαίρωμα.