Εξακολουθώ να πηγαίνω
με το ίδιο τρένο
και στη δύση του κάθε αιώνα
σηκώνω το βλέμμα μου
εκεί που βγαίνεις Εσύ
πέρα από το τζάμι
ένα σύμπαν από σύννεφα
εκεί μέσα Σε βλέπω...
Σε βλέπω...
τη διαδοχή των μορφών Σου
καθώς το τρένο τρέχει και όλα
τρέχουν στο ρυθμό Σου...
Στη δύση του κάθε αιώνα
λίγο πριν τη πτώση της νύχτας
τότε ψάχνω Εσένα
και Σε βρίσκω.
Ανοίγω το παράθυρο
εξωφρενικές ταχύτητες
άνεμοι ισχυροί
λάμψεις βαρύτατες
με φοβίζουν.
Μήπως χαθώ...
Μόλις όμως αφεθώ μικρό παιδί...
γίνομαι κι εγώ των συννέφων στιγμή
των μορφών Σου διαδοχή...
Τώρα διακρίνω τον άλλο
κι εμένα.
Ποτέ δεν αγάπησα
και ποτέ δεν θ’ αγαπηθώ
πιο πολύ