Μοιάζεις μ’ εκείνα τα πουλιά, τα ταξιδιάρικα,
για λίγο στέκεσαι και ύστερα σαλπάρεις,
πώς να χωρέσεις στη μικρή μου αγκαλιά,
κοντά μου ήρθες μόνο να ξεχειμωνιάσεις.
Είσαι γλυκιά, όμως και άγρια σαν τη θάλασσα,
πότε αφρίζεις, πότε γαληνεύεις,
κι εγώ θνητός που τ’ όνειρό σου άγγιξα
πώς θα τ’ αντέξω να σε βλέπω που θα φεύγεις,
κι εγώ θνητός που τ’ όνειρό σου άγγιξα
πώς θα τ’ αντέξω να σε βλέπω που θα φεύγεις.
Να σε χαϊδέψω, να σε πιω, νερό στη δίψα μου,
να μη μου φύγεις, μην πετάξεις, δεν τ’ αντέχω,
τρελό παιχνίδι μου `παιξε η μοίρα μου,
πότε να σ’ έχω, πότε να μην σ’ έχω.
Να `σουν πουλί, στ’ αλήθεια, ταξιδιάρικο,
δεν θα με πείραζε αν σ’ έβλεπα να φεύγεις,
μα να σε νιώθω, να σ’ αγγίζω, είναι άδικο,
στης αγωνίας μου την πίστα να χορεύεις,
μα να σε νιώθω, να σ’ αγγίζω, είναι άδικο,
στης αγωνίας μου την πίστα να χορεύεις.