Γνωριστήκαμε το καλοκαίρι,
σ’ ένα πάρτι, στην ακρογιαλιά,
και οι δυο ψάχναμε για ένα ταίρι,
μα εγώ, είχα ξεχάσει τα γυαλιά.
Καθώς ήταν βαθύ το σκοτάδι,
και δεν βλέπαμε πού παν’ τα δυο,
ένα ωραίο, περάσαμε, βράδυ,
ώσπου ανάψανε κάποιο φακό.
Τι κρίμα, αγάπη μου, χωρίζουμε για πάντα,
τι φταίω όμως εγώ που ήσουν ένα και τριάντα,
τι φταίω, αγάπη μου, δε γνωριστήκαμε καθόλου καλά,
τι φταίω όμως εγώ, που ήσουν εκατόν τριάντα κιλά,
που ήσουν εκατόν τριάντα κιλά.
Πήγα αμέσως να βρω τα γυαλιά μου,
ωχ, Θεέ μου, τι καταστροφή,
γκρεμιστήκανε τα όνειρά μου
όταν είδα πώς ήσουν, η φτωχή.
Σ’ ένα ξύλινο πόδι πατούσες,
το άλλο χέρι σου ήταν πλαστικό,
αλληθώριζες όταν κοιτούσες
κι είχες μαύρο μουστάκι, πυκνό.
Τι κρίμα, αγάπη μου, χωρίζουμε για πάντα,
τι φταίω όμως εγώ που ήσουν ένα και τριάντα,
τι φταίω, αγάπη μου, δε γνωριστήκαμε καθόλου καλά,
τι φταίω όμως εγώ, που ήσουν εκατόν τριάντα κιλά,
που ήσουν εκατόν τριάντα κιλά.