Σαράντα χρόνια πάνω στη σκηνή,
σαράντα χρόνια, μια ολόκληρη ζωή.
Αναρωτιέμαι πώς περάσαν τόσα χρόνια
μέσα στα φώτα τόσες λύπες και χαρές,
ιδρώτας, χάος, προσμονή και αγωνία,
μέσα σε θόρυβο και γέλια και αστεία,
μέσα σε δάκρυα, χειροκρότημα και γκρίνια,
μέσ’ στα στενά και κρύα καμαρίνια.
Αναρωτιέμαι, τόσα χρόνια πώς περάσαν
κι όσο το σκέφτομαι, θαρρώ πως ήταν χτες,
όμως το ξέρω πως αυτά με προβιβάσαν
και μου χαρίσαν τις πιο όμορφες στιγμές.
Σαράντα χρόνια πάνω στη σκηνή,
σαράντα χρόνια, ούτε λίγο, ούτε πολύ.
Αναρωτήθηκα όλα αυτά τα χρόνια
τί λέει, άραγε, για μένα το κοινό,
ε, όχι δημόσια, στους φίλους, στους γνωστούς του,
αλλά τι πιστεύει, τι έχει στ’ αλήθεια στο μυαλό.
Τι έχει στο μυαλό ο κόσμος όλα αυτά τα σαράντα χρόνια,
κοντά δεκαπέντε χιλιάδες μέρες, κοντά δεκαπέντε χιλιάδες πρεμιέρες,
κάθε παράσταση και πρεμιέρα, κάθε παράσταση και μια πέτρα,
δεκαπέντε χιλιάδες μέρες με βαθμολογούν,
δεκαπέντε χιλιάδες βαθμοί κι εγώ παίζω,
κάθε βράδυ, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα.
Σαράντα χρόνια και τι χρόνια,
πόλεμοι, θάνατοι, πόσο αίμα, πόση θλίψη,
αλλά εγώ απάνω στη σκηνή, στρατιώτης,
λοχίας, μετά υπολοχαγός, ταγματάρχης,
συνταγματάρχης, στρατηγός, ε, δεν πάει άλλο.
Κι ο κόσμος, το κοινό, κάθε βράδυ ένα γέλιο,
κάθε βράδυ ένα μπράβο, ένα φιλί, ένας βαθμός,
προβιβασμένος απ’ το κοινό πάλι,
ακόμα εδώ, πάντα εδώ, για τον κόσμο
και την αγάπη του, όπως πάντα.
Και ξέρετε κάτι, εγώ δεν ανησυχώ
για τη μέρα της τελευταίας πρεμιέρας,
γιατί είμαι σίγουρος για την αγάπη σας,
ναι, μετά από σαράντα χρόνια είναι τόσο όμορφο να λες:
Σαράντα χρόνια πάνω στη σκηνή,
σαράντα χρόνια, μια ολόκληρη ζωή.
Σαράντα χρόνια, μπα, σας γελάσανε,
εγώ ήδη έβαλα πλώρη για τα πενήντα,
και δεν το `χω σκοπό να σταματήσω,
ναι, μα την αλήθεια, δεν το `χω σκοπό.