Μες στις παινεμένες χώρες, χώρα
παινεμένη, θά `ρθει η ώρα,
κι από σέν’ απάνου η φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
Θά `ρθει η ώρα, θά `ρθει η ώρα, εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, ανατολή και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου γέρνεις, γέρνεις όμως
το πρωί για σε, για σε δε θα γυρίσει.
Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν
με βιολιά και με ζουρνάδες,
γύφτοι, οβραίοι, γυφταράπηδες, πασάδες,
κι οι τρανοί σου θα λυγίσουν
και θα γίνουν των ραγιάδων οι ραγιάδες.
Και τα γόνατα οι τρανοί σου θα λυγίσουν,
και τ’ αγόρια σου τ’ αγνά θα τα μολέψουν
με τ’ αγκάλιασμα, τ’ αγκάλιασμά τους οι σουλτάνοι,
και τα λείψανά σου θα σ’ τα κλέψουν οι ζητιάνοι.
Και να ξημερώσει μιαν αυγή,
όσο να σε λυπηθεί
ω ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
της αγάπης ο Θεός,
και να σε, να σε καλέσει ο λυτρωμός.
Μην έχοντας σκαλί πιο κάτου άλλο πιο βαθιά
να κατρακυλήσεις στου Κακού τη σκάλα,
θα σου φυτρώ- θα σου φυτρώσουν τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα.