Σ’ ένα νησάκι βορινό
χαμένο στον ωκεανό
που κίνησε γι’ Αμερική
αλλά δεν έφτασε εκεί,
κάτω απ’ τις στέγες του χωριού
που `χουν το χρώμα τ’ ουρανού,
δίπλα σε ξύλινα σκαριά
που ταξιδεύουν στη στεριά...
Σε αναζητώ,
πόσο σ’ αγαπώ!
Εκεί που τ’ αρμυρό νερό
βρίσκει το βράχο το σκληρό
με σύνεργα μη ορατά
φτιάχνει στο σώμα του γλυπτά,
δίπλα σ’ έναν μικρό Χριστό
που καρφωμένος στο σταυρό
τ’ άγρια κύματα τηρά
κι αυτούς που φύγαν καρτερά ...
Σε αναζητώ,
πόσο σ’ αγαπώ!
Σαν φεύγ’ η θάλασσα μακριά
λες και τη διώχνει η στεριά
στη λάσπη ψάχνω για να βρω
το βλέμμα σου ζωγραφιστό.
Μα αυτό απ’ του φάρου την κορφή
φωτίζει μια πληγή κρυφή
κι έναν καημό που τρώει το νου
απ’ τους αγρούς του ωκεανού ...
Σε αναζητώ,
πόσο σ’ αγαπώ!
Dieser text wurde 377 mal gelesen.