Δάκρυα της βροχής συμβολίζουν τον πόνο,
όλα μου τα αδέλφια εδώ κι ένα χρόνο
στέκουν σιωπηλά κι αναρωτιούνται γιατί
πως των άλλων οι αποφάσεις τους πήραν τη ζωή.
Υπάρχουν μέρες που θέλω να σου πω κάτι,
μα μπερδεύεται η γλώσσα μου και γίνεται μάτι.
Δες πως όλα ξεθωριάζουν σε κάθε παράθυρο,
κανείς δεν πιστεύει πως η ψυχή του είναι το άπειρο.
Τόση ιστορία γεμάτη από αίμα,
με μια εύκολη εξουσία φοράνε ένα στέμμα
και σαν ένα παραμύθι το ξίφος ματώνει
μια κόκκινη κορδέλα μέσα στο χιόνι.
Πόσα χρόνια θα πάρει να γίνουμε αδέλφια,
μοιάζουμε σαν σίδερα με τόση ανέχεια.
Πάγωσε όλη η πόλη απάνω στο στήθος,
ζέστανε τα χέρια μου να λιώσει το μίσος.
Σε κάθε γωνία πουλάνε όνειρα,
όλη μου η λύπη σαν άγρια βατόμουρα,
πέρασα κι εγώ κατέκρινα, μίσησα ,
φώτισε η μέρα, πόσο μακριά σου έζησα .
Απ'την αρχή αναζητώ της καρδιάς μου το σπίτι,
να καλωδιώσω τα σύρματα, να ανάψει η πίστη,
τώρα που κάθε μέρα λάμπει σαν μάχη
και όλοι αναρωτιούνται αν έφταιξαν σε κάτι.
Η ζωή μας όλη είναι επιλογές και αποφάσεις,
βρίσκεσαι εδώ μα δεν ξέρεις αν υπάρχεις,
μέσα από μια οθόνη όλοι κοιτάνε τη ζωή,
τον κύκλο τον τετράγωνο, το τρίγωνο πεντάγωνο.
Και ο αέρας που τρέχει τις σκέψεις μου παίρνει,
σταματώ στο φανάρι που κίτρινο σημαίνει.
Πάγωσε όλη η πόλη απάνω στο στήθος,
ζέστανε τα χέρια μου να λιώσει το μίσος.
Όλα είναι πράξη ακόμα και η απραξία.
Είμαστε στον κύκλο και ο ήλιος δύει,
πέφτουνε τα φύλλα από την δεντροστοιχία,
κοιτάζεις τα παιδιά που γυρνάνε απ'τα σχολεία.
Κανένα από τα συνθήματα την ψυχή μου δεν εκφράζει,
κοιτάζω το σκυλί που με πίστη με κοιτάζει
και αναρωτιέμαι πάλι από πού τρέχουν τα δάκρυα,
απ'την μετάνοια, την συγχώρεση, την εξιλέωση;
Ζω αυτό που ζεις και είναι αυτό που είναι,
άραγε είναι αυτό ή κάτι που δεν είναι;
Πριν, τώρα, πάντα, παίρνει τόσα χρόνια
να γίνουν μια τσιχλόφουσκα όλα τα όνειρα
και ο αέρας που τρέχει τις σκέψεις μου παίρνει,
σταματώ στο φανάρι που κίτρινο σημαίνει.
Πάγωσε όλη η πόλη απάνω στο στήθος,
ζέστανε τα χέρια μου να λιώσει το μίσος.