Όλο και πιο συχνά στη σκέψη μου φωλιάζεις
μα έρχεσαι πάντα σε παράξενες στιγμές.
Σαν τα πουλιά, σαν τους τσιγγάνους που όσο μοιάζεις
που όλο έρχονται μα δεν μένουν ποτές.
Κι όμως τις ώρες που στα αλήθεια σε γυρεύω
ποτέ δεν ήρθες μια κουβέντα να μου πεις.
Ποτέ δεν γνώρισες την πίκρα που μαζεύω
όταν ξεσπάνε τα ποτάμια της ζωής.
Ποιος σου ‘πε άραγε πως έχω συνηθίσει
να ζω μονάχα με δυο λόγια της στιγμής.
Αφού το ξέρεις πως η αγάπη σαν αρχίσει
είναι ποτάμι που δεν σταματά κανείς.
Να ‘ξερες πόσο σε ζητάω κάθε βράδυ,
να ‘ξερες μάτια μου τι είναι η μοναξιά.
Όταν πεθαίνεις μοναχά για ένα χάδι
για μια λεξούλα που ν’ αγγίζει την καρδιά.
Ποιος σου ‘πε άραγε πως έχω συνηθίσει
να ζω μονάχα με δυο λόγια της στιγμής.
Αφού το ξέρεις πως η αγάπη σαν αρχίσει
είναι ποτάμι που δεν σταματά κανείς.